Του Δημήτρη Β. Καραμπουρούνη
Βλέπω μερικές φορές κάποιες ή κάποιους στις εκκλησιές να πηγαίνουν στο παγκάρι με τα κεριά, να παίρνουν μια χούφτα κεριά και να πηγαίνουν μετά στο μανουάλι όπου τα ανάβουν όλα μαζί ενωμένα, με αποτέλεσμα να “λαμπαδιάζουν” και να τρέχουν μετά η νεοκόροι ή όσοι διακονούν να σβήσουν την επικίνδυνη εστία φωτιάς.
Είναι όλα αυτά σωστά;
Ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή…
Α. Γιατί να ανάβουμε ένα κερί για κάθε συγγενή ή φίλο; Ένα δεν είναι αρκετό εάν την ώρα που ανάβουμε τον μνημονεύουμε;
Π. Χ. Άμα ανάψω τρία κεριά για εμένα, την μάνα μου και την αδερφή μου θα ήταν διαφορετικό στα μάτια του Θεού από το να ανάψω ένα κερί για εμένα, τη μάνα μου και την αδερφή μου;
Για αυτό το θέμα αυτό ρώτησα τον πατέρα Στυλιανό Χαρπαντίδη, ο οποίος είναι ο προϊστάμενος του Ιερού Ναού Αγίου Πολυκάρπου Μενεμένης, ο οποίος μου είπε ότι ένα κερί είναι αρκετό, αρκεί να μνημονεύουμε τα ονόματα των συγγενών μας, δηλαδή “Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν εμένα, την μάνα μου, τον πατέρα μου, την αδερφή μου, τον άντρα μου ή τη γυναίκα μου, το παιδί μου ή οποιονδήποτε άλλο…” Την ώρα που το ανάβουμε.
Με το να ανέβουμε 10 κεριά δεν αλλάζει τίποτα στα μάτια του Θεού…
Το κερί αποτελεί την αναίμακτη θυσία προς τον Κύριο.
Παλαιότερα και σε άλλες θρησκείες οι άνθρωποι θυσίασαν στο θυσιαστήριο ένα γουρούνι, ένα κοτόπουλο ή ένα ζωντανό, δηλαδή αν είχαμε και στην δική μας θρησκεία ακόμα αυτή τη βάρβαρη κατά των ζώων “θυσία”, όταν πήγαινε κάποιος στην εκκλησία θα έπαιρνε μαζί του ένα ολόκληρο κοπάδι από γουρούνια για να το θυσιάσει στο θυσιαστήριο έναντι των συγγενών του;
Καλό θα είναι εφόσον είμαστε καλοί Χριστιανοί να ρωτάμε τους πνευματικούς μας, τους πατέρες της εκκλησίας, εάν όλα αυτά που έχουμε στο μυαλό μας περί της Θρησκείας είναι σωστά ή όχι, γιατί πολλές φορές ίσως να κάνουμε κάτι λάθος και να αμαρτάνουμε χωρίς καν να το γνωρίζουμε…
