Του Πέτρου Απαλάκη.
Καλοκαίρι ίσον διακοπές. Και το θέμα των διακοπών είναι αδιαπραγμάτευτον δια τον Έλληνα. Πάει και τελείωσε.
Εδώ και πολλά χρόνια, μου δημιουργήθηκε μια μεγάλη απορία: Όταν λέμε διακοπές πάει να πει ότι διακόπτουμε από κάτι.
Τι, λοιπόν, διακόπτουν οι Έλληνες για να πάνε διακοπές; Διακόπτουν τις μόνιμες διακοπές τους για να πάνε διακοπές; Διακόπτουν την ανάπαυσή τους για να πάνε για μπάνια;
Διακόπτουν τις διακοπές στη Μύκονο και τραβάνε στην Ύδρα για να… ξεκουραστούν; (Εδώ κολλάει το «γεννηθήκαμε κουρασμένοι γι’ αυτό και αναπαυόμεθα»).
Διακόπτουν τον ύπνο τους στα έδρανα της Βουλής και τις καρέκλες των γραφείων των δημοσίων υπηρεσιών, όπου όταν ξυπνήσουν συζητούν πόσα ρεπό έχουν, πότε αρχίζουν οι άδειες και αν καμιά από τις μεγάλες γιορτές πέφτει μεσοβδόμαδα για να κάνουν τετραήμερο. Εργασία πάντως δεν διακόπτουν.
Εργασία ίσον σπάνιο είδος. Δεν τίθεται συζήτηση. Η Ελλάδα είναι τόπος διακοπών, όχι για τους τουρίστες, για τους Έλληνες μιλάω. Τέτοιο άγχος για διακοπές έχουν πάντα στην Ελλάδα, ώστε κάνουν διακοπές και το… ρεύμα και η ύδρευση.
Πεθαίνεις τον Αύγουστο και πας αδιάβαστος, ούτε γιατρός και στη συνέχεια ούτε παπάς, με την προϋπόθεση βέβαια ότι θα βρεις Γραφείο Τελετών ανοιχτό και νεκροθάφτες μη αδειούχους.
Το μόνο καλό που έχουν οι διακοπές – για τους συνετούς ανθρώπους που δε φεύγουν τον Αύγουστο από τις μεγαλουπόλεις – είναι η απολαυστική κυκλοφορία στους δρόμους, η έλλειψη καυσαερίων και η δυνατότητα να βρεις επιτέλους ελεύθερο πάρκινγκ για το αυτοκίνητο.
Και πάνω απ’ όλα, τις ευτυχισμένες στιγμές γαλήνης και ηρεμίας που επιζητείς όλο το χρόνο, αφού δεν έχεις πάνω από το κεφάλι σου όλους αυτούς τους ανάγωγους που… φροντίζουν να σου σπάνε τα νεύρα κατά τις ώρες κοινής ησυχίας κάνοντας αδικαιολόγητη φασαρία.
Αυτοί είναι όλοι σε διακοπές…
