Ενώ η τουρκική οικονομία κλυδωνίζεται και η λαϊκή υποστήριξή στον Ταγίπ Ερντογάν συρρικνώνεται, ο Τούρκος Πρόεδρος αναζητεί σωσίβιο πολιτικής σωτηρίας στον αυταρχισμό.
Αν και πάντοτε η Τουρκία ήταν μια δημοκρατία που σε πολλές όψεις της θύμιζε δικτατορία, οι τελευταίας κινήσεις του Ερντογάν νομιμοποιούν το ερώτημα αν το τουρκικό καθεστώς μεταλλάσσεται σε μια ακόμα πιο αυταρχική εκδοχή, στο πρότυπο της Αιγύπτου και άλλων μεσανατολικών χωρών.
Τις τελευταίες μέρες ο Ερντογάν έχει προχωρήσει σε δύο μείζονες αυταρχικές κινήσεις. Συγκεκριμένα:
Ξεκίνησε η διαδικασία για διαλυθεί το φιλοκουρδικό κόμμα HDP. Τυπικά τη διαδικασία δεν την ξεκίνησε η κυβέρνηση, αλλά ο γενικός εισαγγελέας, Μπεκίρ Σαχίν, ο οποίος κατέθεσε προσφυγή στο Συνταγματικό Δικαστήριο, επικαλούμενος υποτιθέμενη σχέση του HDP με το PKK. Ωστόσο, η δικαστική εξουσία στη γείτονα δεν έχει την ανεξαρτησία για να προχωρήσει σε μια τόσο μεγάλης εμβέλειας κίνηση. Στις εκλογές του 2018 το HDP είχε πάρει 10,76% κι είχε εκλέξει 67 βουλευτές. Χωρίς το HDP τα πράγματα γίνονται πιο εύκολα για τον Ερντογάν στις εκλογές του 2023.
Η Τουρκία αποχώρησε από τη Συνθήκη της Κωνσταντινούπολης, την πρώτη δεσμευτική συνθήκη στον κόσμο για την πρόληψη και καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών. Η «αιτία» που επικαλέστηκε η τουρκική κυβέρνηση ήταν ότι η Συνθήκη ευνοεί τα αιτήματα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας.
