Του Πέτρου Απαλάκη
Είχα ξεκινήσει να γράφω για την Τοπική Αυτοδιοίκηση στην Ελλάδα, λέγοντας πως κατά την προσωπική μου άποψη ο τίτλος αυτός είναι ψευδεπίγραφος. Διότι ούτε τοπική είναι αλλά ούτε και αυτοδιοίκηση. Αφού όπως όλοι γνωρίζουμε οι κατά τόπους δημοτικές αρχές δεν μπορούν να πάρουν ουσιαστική πρωτοβουλία και να λύσουν τα μεγάλα κυρίως προβλήματα που απασχολούν τον τόπο τους.
Έγραφα λοιπόν για το παράδειγμα της μετεγκατάστασης της ΔΕΘ. Που ενώ λίγο – πολύ όλοι οι τοπικοί παράγοντες (μέσα σε αυτούς και η πλειοψηφία των δημοτών) ήταν υπέρ, η… κυβερνητική (των Αθηνών) διοίκησή της αποφάσισε να παραμείνει η έκθεση στη θέση της. Για τους λόγους που εξηγήσαμε. Υπάρχουν ένα σωρό θέματα που άπτονται της καθημερινότητας της πόλης, για τα οποία άποψη, λόγο και αποφάσεις έχουν και παίρνουν όλοι οι άλλοι εκτός από αυτήν καθ’ αυτήν την τοπική αυτοδιοίκηση. Προσέξτε. Με αυτά που γράφω δεν έχουν ως σκοπό να κακίσω κανέναν και κυρίως να… μαλώσω την οιανδήποτε κυβέρνηση. Απλά δε θέλω να με περνάνε για κορόιδο. Δε είναι σωστό βρε αδερφέ να νομίζει ο κοσμάκης πως παίρνει στα χέρια του την τύχη της πόλεώς του μέσω της διαδικασίας των δημοτικών εκλογών. Τολμώ δε να πω πως κάτι τέτοιο δεν είναι μόνον μια ψευδαίσθηση αλλά καταντά ηθική «απάτη». Και επειδή κάποιοι με ρώτησαν που τον θυμήθηκα τον υπουργό που… κατασκεύασε με ίδιους πόρους τη γέφυρα Ρίου – Αντιρρίου, να τους θυμίσω πως επί υπουργίας του ιδίου η διαχείριση των σηματοδοτών κυκλοφορίας της Θεσσαλονίκης γινόταν από την Αθήνα! Αθάνατη Ελλάς!
Μπορώ να αναφέρω κι’ άλλα παραδείγματα για να αποδείξω πως μόνον «τοπική» δεν είναι η διοίκηση, αλλά νομίζω ότι όλοι έχετε καταλάβει ποια είναι η ουσία, τι θέλω δηλαδή να πω. Ας πάμε τώρα στο κομμάτι «αυτοδιοίκηση». Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι κάποιος, κάτι, διοικείται μόνος του. Έχει τέλος πάντων τη διοίκηση στα χέρια του. Και στην περίπτωσή μας ο δήμος. Και ερωτώ λοιπόν: Είναι δυνατόν να διοικείται κάποιος μόνος του αλλά τα οικονομικά του να τα διαχειρίζονται άλλοι; Διότι τι συνέβαινε και συνεχίζει να συμβαίνει έως σήμερα; Ήθελε η τότε Νομαρχία να φτιάξει σχολεία; Μάλιστα. Ζητούσε λεφτά από το κράτος. Ξεχάσατε τι μάχες έδωσε ο… Ζορρό γι’ αυτό το θέμα, απέναντι μάλιστα σε κυβέρνηση που ήταν της ίδιας παρατάξεως με αυτόν; Και τελικώς ο κοσμάκης δεν ήξερε ποιον ακριβώς να βρίσει που δε γίνονται σχολεία. Τον Νομάρχη που τυπικά ήταν υπεύθυνος γι’ αυτά ή την Κυβέρνηση που δεν τον χρηματοδοτούσε;
Θέλει φερ’ ειπείν ο δήμος να φτιάξει δρόμους; (όσους από αυτούς τέλος πάντων είναι στη δικαιοδοσία του, διότι και εδώ υπάρχει ένα ηθελημένο μπέρδεμα για το ποιοι δρόμοι ανήκουν στο Δήμο και ποιοι στο Κράτος). Ζητάει λεφτά από το κράτος. Έγκριση κονδυλίων, που λένε. Και πες – πες μένουν οι λακκούβες στη θέση τους για καιρό. Με τον κοσμάκη που οικονόμησε κατάγματα στους αστραγάλους και σκασμένα λάστιχα στο αυτοκίνητό του να αναρωτιέται ποιος φταίει. Και γιατί παρακαλώ συμβαίνει αυτό; Είναι απλό. Διότι ότι λεφτά μαζεύει το κράτος από τη φορολογία τα κρατά για να τα διαχειρίζεται αυτό. Και να τα μοιράζει κατά το δοκούν. Ελληνιστί, όπου το συμφέρει. Εδώ κολλάει αυτό που έγραψα για το Ρίο – Αντίρριο. Με λεφτά (και) του φορολογούμενου από τον Έβρο (και όχι μόνο) κατασκευάστηκε η γέφυρα. Όταν όμως πλημυρίζει ο ποταμός εκεί πάνω, τα απαραίτητα κονδύλια ή δε φτάνουν ποτέ ή αν φτάνουν, φτάνουν με το… μουλάρι. Και με την ταχύτητα που προχωρά το συμπαθές τετράποδο, όταν φτάσουν (τα κονδύλια) έχουν ήδη στραγγίξει τα νερά του ποταμού. Η ζημία όμως έχει γίνει. Άδικο έχω;
Πολλοί θα πουν: «Ρε μεγάλε, δε μας λες κάτι καινούργιο». Μα γι’ αυτό τα γράφω. Όχι για να μου… την πείτε, αλλά για να σας… τσιτώσω. Να σας δώσω τροφή για σκέψη. Διότι μπορεί όλα τα παραπάνω να τα ζείτε, να τα γνωρίζετε, να τα βλέπετε. Δε βλέπω όμως εγώ να γίνεται κάποια κίνηση ώστε να βρεθεί λύση για το μέγα αυτό θέμα της «λεγόμενης» επαναλαμβάνω Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Και αυτή η κίνηση πρέπει μάλλον να ξεκινήσει από κάτω προς τα πάνω. Πρέπει οι προτάσεις να ξεκινήσουν από τον απλό δημότη, να περάσουν από το Δημοτικό Συμβούλιο (που κάποια στιγμή θα πούμε και για την χρησιμότητά του), να φτάσουν στο Δήμαρχο και αυτός με τη σειρά του να πάει το θέμα πιο ψηλά. Περιφέρεια και βάλε.
Την επόμενη λοιπόν φορά θα σας αναλύσω τη δική μου πρόταση. Μια πρόταση δίκαιη, που όχι μόνο θα δώσει λύση στην οικονομική διάσταση του θέματος αλλά θα αναβαθμίσει πραγματικά τον όρο Τοπική Αυτοδιοίκηση.