Του Πέτρου Απαλάκη.
Φτάσαμε λοιπόν αισίως στο τέταρτο και τελευταίο (ελπίζω) μέρος του θέματος που αφορά την τοπική αυτοδιοίκηση. Είναι γνωστό πως τέτοιου είδους θέματα τραβάνε πολύ.
Εδώ όμως δεν είναι ραδιόφωνο ή τηλεόραση να τα πεις γρήγορα – γρήγορα και να τελειώσεις. Τα γραπτά κείμενα είναι κουραστικά και για αυτόν που τα γράφει αλλά και για αυτόν που τα διαβάζει.
Το λένε όλοι οι «δάσκαλοι» της δημοσιογραφίας και των ΜΜΕ.
Αν περάσεις τις 600 – 700 λέξεις κινδυνεύεις να πας… αδιάβαστος.
Ας επιστρέψουμε εις το θέμα μας με την ευχή να το ολοκληρώσουμε κιόλας.
Θα μου επιτρέψετε όμως πρώτα να ξεκαθαρίσω δυο – τρία πραγματάκια (Ωχ, νέα καθυστέρηση) πάνω σε αυτά που πρότεινα την προηγούμενη φορά.
Εγώ ούτε οικονομολόγος είμαι, ούτε συνταγματολόγος.
Ούτε κάποιος ειδικός από αυτούς που θα πρέπει να μαζευτούν για να υλοποιήσουν την δική μου ή οποιουδήποτε άλλου πρόταση. Χοντρικά προτείνω κάποιες λύσεις, χωρίς να υπεισέρχομαι σε… ανατριχιαστικές λεπτομέρειες.
Το αν πρέπει να μοιραστούν τα χρήματα των φορολογουμένων 40-40-20 επί τοις εκατό ή με κάποια άλλη αναλογία ας το βρουν οι ειδήμονες.
Εγώ τη βασική ιδέα ρίχνω στο τραπέζι.
Ή για παράδειγμα στο ερώτημα πώς θα λειτουργήσει η Δικαιοσύνη, μην περιμένετε να σας το πω εγώ.
Ξέρουν οι ειδικοί πως θα γίνει και αυτό.
Όλη η ιστορία είναι το οικονομικό κομμάτι του εγχειρήματος.
Σε αυτό επικεντρώθηκα, διότι αυτό είναι που «τσούζει».
Και απ’ ότι όλοι μπορούμε να καταλάβουμε, εξαιτίας αυτού (του οικονομικού) δε θέλει κανείς να διορθώσει τα κακώς κείμενα στην τοπική αυτοδιοίκηση και γενικότερα.
Αφού λοιπόν σας ανέπτυξα, πιστεύω αρκετά, την οικονομική πλευρά του ζητήματος και ακούμπησα την διοικητική πλευρά, ας περάσουμε τώρα και στην πλευρά του κύρους που θα προσδώσει στο κράτος – κυβέρνηση – αυτοδιοίκηση η εφαρμογή της προτάσεώς μου.
Από τη στιγμή λοιπόν που η διοίκηση και το χρήμα θα καταμεριστούν, αυτομάτως μοιράζεται και μεγαλώνει και η άμεση πλέον ευθύνη των επί μέρους διοικούντων. Θα τερματιστεί αυτομάτως και η αποκλειστική ρίψη ευθυνών στην κεντρική κυβέρνηση (το κράτος που λέμε).
Και η σπουδαιότητα πλέον της ύπαρξης και των άλλων, των τοπικών αρχών, θα αναδειχθεί.
Οπότε θα μεγαλώσει αυτομάτως και η σπουδαιότητα των τοπικών εκλογών.
Διότι όπως είπα, πέραν των όσων θα πρέπει να κάνει η κεντρική κυβέρνηση, την οποία θα ψηφίζουμε για να διαχειρίζεται τα τεραστίας σημασίας θέματα, όπως για παράδειγμα τα εθνικά θέματα, θα έχουμε και τις τοπικές «κυβερνήσεις» των νομαρχιών και των δήμων, οι οποίες θα διαχειρίζονται τα τοπικά θέματα. Θέματα πιο άμεσα, πιο κοντινά σε εμάς, θέματα της καθημερινότητάς μας.
Μην ξεχνάμε πως γι’ αυτήν την καθημερινότητα βρίζουμε όλη μέρα την εκάστοτε κυβέρνηση και λιγότερο για άλλα πιο σημαντικά ίσως θέματα.
Τώρα πλέον το… αγγούρι, της εξεύρεσης λύσεων για την καθημερινότητα του καθενός μας θα το «τρώνε» οι Νομάρχες και οι Δήμαρχοι.
Τι πρέπει λοιπόν να κάνουμε εμείς ώστε οι τοπικοί διοικούντες να είναι σωστοί και χρήσιμοι;
Ποια θα είναι πλέον η μεγάλη ευθύνη των τοπικών κοινωνιών ώστε να αναδειχθούν οι σωστοί άνθρωποι στις σωστές θέσεις; Μία και μόνη: Να ψηφίζουν σωστά!
Διότι από εδώ και πέρα θα μπορούν να έχουν και οι ίδιοι από κοντά τον έλεγχο των πεπραγμένων.
Δε θα έχουν τη δικαιολογία ότι εμείς τα λέμε αλλά που να μας ακούσει η Αθήνα.
Και θα ξέρουν ότι ένα μεγάλο μέρος των φόρων τους θα το διαχειρίζονται πράγματι οι τοπικοί άρχοντες.
Τότε πιστεύω πως θα πρέπει να πάψει ο Έλληνας να ψηφίζει για Νομάρχη ή Δήμαρχο το φίλο του, τον ξάδερφό του ή τον μπατζανάκη της θείας του, κάνει δεν κάνει γι’ αυτήν τη θέση.
Εδώ φτάσαμε στο σημείο ν ψηφίζουμε ανάλογα με την ομάδα που υποστηρίζει ο κάθε υποψήφιος!
Αυτό γίνεται μέχρι σήμερα και ας μη γελιόμαστε. Τότε τα πράγματα σοβαρεύουν. Και δικαιολογίες δε θα υπάρχουν.
Άσε που με αυτό το σκεπτικό θα αρχίσουν να… τρέμουν και οι πιθανοί υποψήφιοι.
Διότι αυτός που θα τους ψηφίζει θα μπορεί και άμεσα να τους ασκεί έλεγχο, όχι εξ’ αποστάσεως αλλά εκ του σύνεγγυς.
Πνευματικώς και… σωματικώς.
Εδώ ένας υπουργός έφαγε κάτι… ψιλές έξω από το υπουργείο και ο άλλος κάποια κουπάκια γιαούρτι.
Μαλακά πράγματα δηλαδή. Και που, στην μακρινή Αθήνα.
Στην τοπική κοινωνία τα πράγματα θα είναι πιο άγρια.
Αν ο οποιοσδήποτε εκλεγμένος, θα τολμήσει ή θα αδιαφορήσει και δεν διαχειριστεί σοφά τα έργα και προ πάντων τα χρήματα του ντόπιου πλέον ενδιαφερόμενου ψηφοφόρου – φορολογούμενου, μαύρο φίδι που τον έφαγε!
Αυτή είναι σε γενικές γραμμές η πρόταση που καταθέτω, για την αναβάθμιση της τοπικής αυτοδιοίκησης.
Μια διοίκηση που θα έχει τον πρώτο λόγο, θα έχει τα δικά της χρήματα και σαφώς πιο αναβαθμισμένο κύρος.
Μόνον έτσι θα μπορέσει ο τόπος μας να προκόψει, να πάμε μπροστά και να γλιτώσουμε όλοι από τα ευτράπελα που συμβαίνουν σήμερα και μας ταλαιπωρούν.
Αλλά με αυτά θα ασχοληθώ κάποια άλλη φορά.
