Εκείνα τα υπέροχα αθώα χρόνια, λοιπόν, οι γιαγιάδες μας έφτιαχναν ένα μπισκοτάκι αρκετά μεγάλο, περίπου στο μέγεθος ενός σχολικού τετραδίου, από ζυμάρι και με απλά υλικά (αλεύρι, νερό και, κυρίως, πολύ αλάτι για να μη χαλάσει).
Η κυρά-Σαρακοστή ήταν ένα είδος ημερολόγιου αλλά και παιχνίδι για τα μικρά παιδιά, ώστε να μετράνε τις εβδομάδες από την Καθαρά Δευτέρα μέχρι τη Μεγάλη Εβδομάδα.
Η κυρα-Σαρακοστή, σε άλλες περιοχές της Ελλάδας, ήταν και από χαρτόνι.
Επρόκειτο για μια χάρτινη ζωγραφιά, που απεικόνιζε μια γυναίκα, που έμοιαζε με καλόγρια, με 7 πόδια, σταυρωμένα χέρια γιατί προσεύχεται, ένα σταυρό γιατί πήγαινε στην εκκλησία και χωρίς στόμα γιατί νήστευε! Επίσης δεν είχε αυτιά, για να μην ακούει κουτσομπολιά και άσχημα λόγια! Αλλού πάλι, την έφτιαχναν από πανί και τη γέμιζαν με πούπουλα.
Στον Πόντο, η κυρά-Σαρακοστή ήταν μια πατάτα ή ένα κρεμμύδι που το κρεμούσαν απ’ το ταβάνι και πάνω του είχαν καρφωμένα επτά φτερά κότας, ώστε να αφαιρούν ένα φτερό κάθε εβδομάδα. Εκεί, το έθιμο ονομαζόταν «Κουκουράς», και ήταν ο φόβος και ο τρόμος των παιδιών!
Σήμερα και αυτό το έθιμο τείνει να εξαφανιστεί καθώς δεν είναι και πολλοί αυτοί που το τηρούν, βλέπετε στη χώρα μας τα τελευταία τριάντα χρόνια υπάρχει μία μικρή αλλαγή πληθυσμού, εθίμων και νοοτροπιών.
