Το Ηθικό δίδαγμα: Η κακή πεθερά

Του Δημήτρη Βαλάντη Καραμπουρούνη

Με τις προσωπικές μου περιπέτειες αμέλησα πολύ καιρό τώρα να γράψω στη στήλη “Το ηθικό δίδαγμα“, στήλη που καθιερώσαμε στο site αυτό πριν μερικά χρόνια για να θίγουμε με έξυπνο τρόπο τα κακώς κείμενα.

Σήμερα θα σας γράψω για την “κακή πεθερά”.

Πριν από 23 χρόνια γνώρισα την πρώτη μου σοβαρή σχέση, τη Μαρία με την οποία αρραβωνιάστηκα.

Η Μαρία είχε μόνο μία μητέρα μιας που ο πατέρας της είχε συγχωρεθεί και η μητέρα της πραγματικά ήταν ο εφιάλτης του γαμπρού!

Η κόντρα που μου δημιουργούσε ήταν τόσο βασανιστική που σε μία φωτογραφία που υπήρχε στο σαλόνι του σπιτιού με την υπέροχη φατσούλα της κάποια μέρα πήγα και έγραψα από κάτω με αυτοκόλλητο χαρτί “Ο Ασταρώθ”, εννοώντας ότι είναι ο δαίμονας που παίρνει τις ψυχές στην κόλαση.

Όμως πλέον της πλάκας η κατάσταση ήταν τέτοια που έπρεπε να αποδεικνύω καθημερινά πως δεν είμαι ελέφαντας, δεν είμαι ναρκομανής, δεν είμαι έμπορος ναρκωτικών, δεν είμαι έμπορος όπλων, δεν είμαι ληστής, δεν είμαι τρομοκράτης…

Έπρεπε σχεδόν καθημερινά να δίνω απολογία και αναφορά στην αγαπημένη μου πεθερούλα η οποία κάθε λίγο και λιγάκι μας επιφύλαξε και μία έκπληξη…

Μέχρι και γαμπρό στο σπίτι μου κουβάλησε την ώρα που έλειπα με λουλούδια και γλυκά για να χωρίσει την κόρη της από μένα!

Φυσικά και η Μαρία ήταν το “κοριτσάκι της μαμάς”, αντίδραση καμία!

Μια νύχτα όπως κοιμόμουνα είπα να αλλάξω πλευρό, στο σπίτι ποτέ δε κλείναμε τα παντζούρια γιατί ήτανε ένα οροφοδιαμέρισμα δευτέρου ορόφου το οποίο κοιτούσε τα κάστρα της Θεσσαλονίκης και ουσιαστικά ούτε μας έβλεπε κανείς αλλά και ο φωτισμός που υπήρχε από τα κάστρα ήτανε γλυκός και ρομαντικός και μας άρεσε…

Όπως πήγα λοιπόν να γυρίσω ανοίγω τα μάτια μου, κοιτάζω προς το παράθυρο και αντί να δω το υπέροχο φως που έμπαινε μέσα από τα τζάμια, βλέπω μία μαύρη σκιά να με κοιτάζει πάνω από το κεφάλι μου!

Αμέσως πετάχτηκα έσπρωξα αυτόν που είχα περάσει για κλέφτη, ρίχνοντας το κάτω και πάνω που ετοιμαζόμουν να τον αρχίσω στις “γρήγορες” ακούω μία φωνή να μου λέει “Μη με χτυπάς εγώ είμαι” , πάνω στην τρομάρα μου και στην εγρήγορση που μπορεί κάποιος άνθρωπος να φτάσει σε τέτοιες στιγμές, άναψα τα φώτα και τότε είδα την αγαπημένη μου πεθερούλα να βρίσκεται στο πάτωμα, κοιτώντας με έντρομη.

Τη ρώτησα “τι ώρα είνα”ι και μου απάντησε “4 τη νύχτα”.

“και τι κάνεις στο σπίτι τέσσερις τη νύχτα;” της είπα…

“Μου έδωσε η κόρη μου το κλειδί για να μπαίνω να καθαρίζω”.

Φυσικά για να μη ξυπνήσω και τους γείτονες έδωσα τόπο στην οργή, όμως σχεδόν καθημερινά υπήρχαν τέτοια τραγελαφικά περιστατικά, γιατί πολύ απλά η κόρη της δεν πατούσε πόδι να της πει “Ξέρεις κάτι μάνα, εδώ κάνω τη δική μου οικογένεια”.

Ποιο είναι το ηθικό δείγμα της ιστορίας σε πρώτη ανάλυση;

Ότι κακές πεθερές υπάρχουν γιατί υπάρχουν παιδιά που είναι μουγκά και ανίκανα και πως κακοί σύζυγοι και κακές σύζυγοι υπάρχουνε γιατί υπάρχουν παιδιά που ακούν τα λόγια τόσο των γονέων τους όσο και των φίλων και το φιλενάδων τους, τα οποία συνήθως είναι αρνητικά για το έτερο ήμιση τους, αυτό το έτερο ήμιση που οι ίδιοι επέλεξαν και που από αγγελάκι, λόγια στα λόγια και “συμβουλή” στη “συμβουλή” έγινε μέσα στο μυαλό τους συνώνυμο του Κακού.

Το ηθικό δίδαγμα σε λίγες γραμμές…

Θα πρέπει να υπερασπίζεσαι τις επιλογές σου και να βάζεις όρια σε αυτούς που δεν έχουν καμία δουλειά στη δική σου οικογένεια.

Μέχρι την επόμενη φορά να είστε όλες και όλοι καλά…