Του Δημήτρη Βαλάντη Καραμπουρούνη
Έχω ένα γνωστό ο οποίος είναι δικηγόρος, τον Γιάννη.
Ο Γιάννης είναι από τους δικηγόρους που δηλώνουν δικηγόροι ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι, αφού σπανίως ασκεί το δικηγορικό του λειτούργημα, μιας που αδυνατεί να βρει πελάτες εξαιτίας της κατάστασης που έχει βάλει τον εαυτό του τα τελευταία 10 χρόνια, μία κατάσταση κοινωνικά απελπιστική, μία κατάσταση η οποία πραγματικά τον οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε ένα πολύ άσχημο τέλος.
Ό Γιάννης από την ώρα που πήρε διαζύγιο από τη γυναίκα του άρχισε να φέρεται ανάρμοστα, η οποία γυναίκα του με μία τρίπλα που του έκανε τον έβγαλε εκτός του δικαστικού σώματος που είχε όνειρο ο Γιάννης να εισέλθει, μπαίνοντας αυτή πρώτη και στέλνοντας του την επόμενη μέρα της πρόσληψης της ως πρωτοδίκη μια πολύ ωραία αίτηση διαζυγίου.
Άπό έκεινη τη στιγμή και μετά τα αρχίσαν τα προβλήματα…
Το διαζύγιο βγήκε, αρχίσαν οι διατροφές και ο Γιάννης εξαιτίας της κατάστασης και της κακής του ψυχολογίας δεν μπορούσε να βρει πελάτη -ούτε και σήμερα μπορεί- φυσικά αυτή η κατάσταση όμως οφείλεται στο γεγονός ότι ο Γιάννης ως χαρακτήρας υπεραναλύει τα πάντα.
Ξέρετε, υπάρχει στην ψυχιατρική ο όρος υπερανάλυση – παράλυση.
Πρόκειται για μία κοινή έννοια που αναφέρεται στην υπερβολική σκέψη ή την υπερανάλυση καταστάσεων σε σημείο που κάποιος να αδυνατεί να λάβει μια απόφαση ή να αναλάβει δράση.
Αυτό ακριβώς κάνει και ο Γιάννης τα τελευταία 10 χρόνια, αναλύει εκατοντάδες χιλιάδες πληροφορίες κάθε μέρα και τα τελευταία χρόνια παραμιλώντας μερικές φορές, ποτέ δεν μπόρεσε να πάρει μια απόφαση ώστε να προχωρήσει τη ζωή του μετά το διαζύγιο, που έχει σχεδόν 10 χρόνια και κάτι που το πήρε.
Αναλύει πολλά δεν κάνει τίποτα, αναλύει η αναλώνεται στο να γράφει αλλά από πράξεις μηδέν.
Ο εγκέφαλος είναι να πολύπλοκο όργανο, είναι ικανός βέβαια να επεξεργάζεται ένα τεράστιο όγκο πληροφοριών σε απίστευτα σύντομο χρονικό διάστημα ωστόσο όταν έρχεται αντιμέτωπος με πάρα πολλές επιλογές ή πάρα πολλά δεδομένα δημιουργείται τότε μια κατάσταση καθήλωσης, ένα blackout.
Για να απελευθερωθεί από αυτό το blackout, το οποίο οφείλεται στο γεγονός ότι υπερφόρτωση πληροφοριών συχνά οδηγεί σε σύγχυση, σε αποφασιστικότητα και τελικά στην αδράνεια, θα πρέπει λοιπόν για να απελευθερωθεί ο εγκέφαλος από αυτή την κατάσταση και να μπορέσει να προχωρήσει μπροστά, να αναγνωριστεί το πρόβλημα από τον ίδιο τον εγκέφαλο, δηλαδή να καταλάβει ο άνθρωπος ότι υπάρχει πρόβλημα και πως αυτό που κάνει είναι πρόβληματικό.
Οι περισσότεροι φυσικά άνθρωποι σα το Γιάννη δεν θέλουν να παραδεχθούν το πρόβλημα τους γιατί στο μυαλό τους μέσα αυτό που κάνουνε είναι πάντα το απόλυτα σωστό.
Άλλωστε είναι γνωστό εγωϊστικό ον ο άνθρωπος…
Στη συνέχεια θα πρέπει να υπάρξει μία συνειδητή προσπάθεια για τη λήψη ταχύτερων αποφάσεων ακόμα κι αν αυτές δεν απολύτως σωστές ή οδηγούν σε λάθη, τα λάθη φυσικά είναι ανθρώπινα, εάν δεν θες να κάνεις λάθη μάλλον δεν είσαι άνθρωπος…
Τι ορίζει όμως το σωστό και το λάθος;
Μα βέβαια το τελικό αποτέλεσμα.
Στην αρχή τα άτομα αυτά που δυσκολεύονται να προχωρήσουν προς τα εμπρός συχνά έχουν μία σοβαρή αποστροφή από τα λάθη, αυτός ο φόβος μπορεί να οδηγήσει σε μία συνεχή κατάσταση επιφυλακτικότητας εμποδίζοντας τους να πάρουν ρίσκα ή να δοκιμάσουνε νέα πράγματα και αυτό είναι αντιπαραγωγικό, διότι χωρίς να παίρνετε ρίσκα και χωρίς να κάνετε κάποια λάθη στην πορεία σας είναι σχεδόν αδύνατο να μάθετε, να εξελιχθείτε και τελικά να προχωρήσετε μπροστά στη ζωή, όπου και αν αυτή οδηγήσει οικονομικά, γιατί τα λάθη πάντα είναι οικονομικά, η ζωή οδηγεί πραγματικά δυστυχώς στο θάνατο, ό,τι και να κάνετε μια μέρα θα πεθάνετε για αυτό κάντε το είτε είναι σωστό είτε λάθος και από εκεί και πέρα ο Θεός μαζί σας…
Έτσι παραδόξως η αποφυγή λοιπόν των λάθων είναι ακριβώς που οδηγεί στο μεγαλύτερο λάθος σας που είναι η αδράνεια και σας κρατάει κολλημένους σε μία κατάσταση φρικιαστική.
Παράλληλα, τα άτομα αυτά που έχουν τα παραπάνω χαρακτηριστικά επικεντρώνονται μονίμως στο παρελθόν, δηλαδή αναλύουν λάθη, χαμένες ευκαιρίες, αναλύουν τι τους έκανε ο καθένας κάνοντας στην ουσία τους εαυτούς τους μνησίκακους, δεν αγαπούν σε καμία περίπτωση την πρόοδο των άλλων και οποιαδήποτε πρόοδος οποιουδήποτε άλλου, ακόμα συγγενικού ή φιλικού προσώπου για αυτούς αποτελεί κόκκινο πανί, προσπαθούν βέβαια πολλές φορές να σαμποτάρουν οποιαδήποτε πρόοδο οποιουδήποτε άλλου ανθρώπου και ασχολούνταο μονίμως με τις ζωές των άλλων, είναι και το στοιχείο της ζήλιας στη μέση βλέπετε…
Όλα αυτα γίνονται φυσικά γιατί στην ουσία ξέρουν ότι αυτοί είναι κολλημένοι και ότι όλος ο υπόλοιπος του πλανήτης προχωράει, αλλά μισούν τον υπόλοιπο πλανήτη που προχωράει και δεν κολλάει σαν κι αυτούς.
Τα άτομα λοιπόν αυτά που είναι κολλημένα στην διαδικασία της εξέλιξης έχουν συχνά την τάση να εστιάζουν υπερβολικά στο παρελθόν ο αναστοχασμός των εμπειρίων του παρελθόντος, μπορεί να είναι κάποιες φορές ευεργητικός, μπορεί να βοηθήσει ώστε να εντοπίσουμε τα λάθη και να πάρουμε καλύτερες αποφάσεις στο μέλλον, αλλά όταν η αναπώληση του παρελθόντος γίνεται ομφαλοσκοπήση μετατρέπεται σε πρόβλημα.
Όταν γινόμαστε συνειδητά μνησίκακοι, δηλαδή θυμόμαστε μόνο τα κακά που μας έχει κάνει ο οποιοσδήποτε και αναλύουμε αυτά που έκανε και τι πάθαμε εμείς από αυτά που έκανε ο άλλος, τότε σίγουρα υπάρχει πρόβλημα.
Όταν η αναπόληση περιλαμβάνει τις συνεχείς σκέψεις παρελθοντικών γεγονότων, την επανάληψη σεναρίων στο μυαλό μας και συχνά την στεναχώρια για τις αποφάσεις που πήραμεή δεν πήραμε τότε αυτό μπορεί να οδηγήσει σε συναισθήματα οργής, ενοχής, λίπης και θλίψης, τα οποία μπορούν να αποτελέσουν σημαντικό εμπόδιο στην εξέλιξη του ανθρώπου αφού όλα αυτά οδηγούν συχνά σε κατάθλιψη ή μανιοκατάθλιψη.
Το μυστικό για να προχωρήσει ο άνθρωπος λοιπόν μπροστά είναι να μαθαίνει από το παρελθόν αλλά να ζει στο παρόν, σχεδιάζοντας βέβαια μικρές κινήσεις για το εγγύς μέλλον και όχι για 10 χρόνια αργότερα διότι δεν ξέρεις αν θα ζεις τα επόμενα 10 λεπτά.
Η μακροοικονομία είναι για οργανισμούς όπως το Κράτος η Εκκλησία ή Ανώνυμες Εταιρείες κλπ που και αν πεθάνει ο ιδιοκτήτης υπάρχουν οι υπόλοιποι για να διαχειριστούν το χρήμα από γενιά σε γενιά.
Το θέμα δεν είναι όμως η ματαιοδοξία της ζωής και των πραγμάτων, το θέμα είναι ότι μέχρι να πεθάνεις πρέπει να ζήσεις όπως είχε και πει και μία άλλη η γνωστή μου, η Αννούλα.
Και για να ζήσεις χρειάζεται ζωντάνια και ενέργεια.
Επίσης, αυτοί οι άνθρωποι έχουν αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές και αυτές μπορεί να προέρχονται από μία συνεχή πεποίθηση ότι δεν είναι αρκετά καλοί, μπορεί να είναι βέβαια και αλήθεια ότι δεν αρκετά καλοί γιατί όλη αυτη η κατάσταση, τους κάνει ουσιαστικά ανίκανους για οτιδήποτε.
Αυτοί οι άνθρωποι έχουν ένα μόνιμο και επίμονο φόβο για τις ενδεχόμενες αποτυχίες και δεν κάνουν τίποτα γιατί φοβούνται ότι μπορεί να αποτύχουν.
Βέβαια θεωρούν ότι δεν αξίζουν και είναι μία πραγματικότητα.
Πώς να αξίζεις όταν έχεις γίνει πραγματικά άχρηστος και μάλιστα ηθελημένα;
Για να αξίζεις θα πρέπει να πάρεις μία βαθειά ανάσα να κοιτάξεις τον καθρέφτη, να ανοίξεις τη πόρτα και να βγεις έξω στον κόσμο, να τους αποδείξεις ότι είσαι κυρίαρχος και όχι χαμένο κορμί.
Οι αρνητικές πεποιθήσεις βέβαια που έχουν είναι βαθιά ριζωμένες από εμπειρίες του παρελθόντος ή κοινωνικές πιέσεις, αλλά όσο βαθιά και να ‘ναι ένα δέντρο οριζωμένο πάντα υπάρχει ο τρόπος να το ξεριζώσεις.
Επίσης οι άνθρωποι σα το Γιάννη το δικηγόρο, δεν έχουν όραμα και δεν ξέρουν καν τι θέλουν από τη ζωή τους.
Δεν έχουν ένα σαφές όραμα για το μέλλον τους, που το όραμα είναι απαραίτητο για να εξελιχθείς, όμως χωρίς ένα σαφές όραμα ή στόχο είναι σαν να οδηγείς χωρίς προορισμό, μπορεί να απολαμβάνεις αρχικά τη διαδρομή αλλά τελικά αρχίζεις να αισθάνεσαι χαμένος στο χάρτη κι ο χάρτης δεν είναι άλλος από την ζωή.
Όλοι έχουν όνειρα και φιλοδοξίες αλλά αυτά παραμένουν ιδέες στο μυαλό μας ή ακόμα και ιδέες που δεν υλοποιήθηκαν ποτέ και δεν υλοποιήθηκαν γιατι ποτέ δεν τις υλοποιήσαμε αφού πνιγόμασταν στο βάλτο της σύγχισης και της αδράνειας.
Αν θέλει λοιπόν ο άνθρωπος να προχωρήσει μπροστά και να υλοποιήσει αυτό που έχει στο μυαλό του, μετατρέποντας τα όνειρα αυτά σε πραγματικότητα, θα πρέπει να κοιτάξει πρώτα να φτιάξει την ψυχολογία του.
Θα μου πεις ότι τα προβλήματα μπορεί να είναι εκατοντάδες για έναν άνθρωπο που είναι σε αυτή την κατάσταση.
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου.
Τα προβλήματα είναι εκατοντάδες, άλλοι φτάνουν στο σημείο να μην έχουν καν να φάνε ή να μην έχουν κάν απορρυπαντικό να πλύνουν τα ρούχα τους, εξαιτίας βέβαια της αφραγίας που προκύπτει από την όλη κατάσταση αλλά με το να αφήσεις να σε πάρει η “μπάλα” από κάτω, το μόνο που θα κάνεις είναι να κερδίσεις μία καλή θέση σιγά-σιγά στα ψυχοφάρμακα.
Επίσης οι άνθρωποι σαν το Γιάννη δεν αναλαμβάνουν την ευθύνη για την ίδια τους τη ζωή και το προσωρινό τους αποτέλεσμα και συνήθως προσπαθούν να βρουν αιτίες και φταίχτες για να επιρρίψουν τη δική τους αχρηστία επάνω τους.
Π.χ για το γεγονός ότι είμαι άφραγκος σήμερα φταίει ότι είχα δύο χρόνια την μακαρίτισσα τη μάνα μου κατάκοιτη στο κρεβάτι ή για τα μαύρα μας στα χάλια φταίει ότι ο πατέρας μου γύρισε από την Γερμανία και δεν μείναμε στη Γερμανία το 1970, η φταίει η γυναίκα μου που με χώρισε και τα παιδιά μου με κυνηγάνε για να μου παίρνουν τις διατροφές και εγώ μένω άφραγκος…
Όλα αυτά φυσικά είναι φθηνές και άθλιες δικαιολογίες, η πραγματικότητα είναι ότι εμείς οι ίδιοι δεν θέλουμε παραδεχτούμε ότι έχουμε αφήσει να γίνουν όλα αυτά, ότι είμαστε μέρος των ευθυνών ή ακόμα και η ίδια η ευθύνη, επίσης κάποιοι άλλοι το περνάνε και στη σφαίρα της μεταφυσικής λέγοντας “εξυπνάδες” του τύπου μου έχουν κάνει “μάγια”, είμαι γκαντέμης, δεν είμαι τυχερός, φταίει η κοινωνία, κανείς δεν με αγαπάει εμένα, κανείς δεν με στήριξε κι άλλες μπούρδες, ώστε να δικαιολογήσουν ουσιαστικά την αδράνεια τους κι αν κάποια από τα παραπάνω εκτός φυσικά από τα μεταφυσικά είναι αλήθεια, τότε και πάλι δταίμε εμείς που επιτρέψαμε να γίνουν.
Αν δε σ αγαπάει κανείς να βρεις κάποιον που θα σε αγαπάει, 8 δισεκατομμύρια ανθρώπους έχει ο Πλανήτης δεν μπορεί να σε μισούνε όλοι…
Απλά εμείς κολλάμε σε πρόσωπα και καταστάσεις…
Γιατί δεν μ αγαπάει γυναίκα μου; Αν δε σε αγαπάει η γυναίκα σου βρες άλλη που θα σε αγαπάει και θα σζε αποδέχεται γι αυτό που αξίζεις να είσαι.
Γιατί δε με αγαπάει το παιδί μου; Αν δε σε αγαπάει το παιδί σου κάνε άλλο που να σε αγαπάει.
Αλλά πριν σκέψου μήπως όλα αυτά είναι απλά η ιδέα σου και παράλληλα σκέψου έτσι όπως είσαι ώς χαρακτήρας και ώς άνθρωπος, μήπως δε τα αξίζεις…
Δεν μπορείς να υποχρέωσεις κανένα να σε αγαπάει γιατί μερικοί άνθρωποι γενιούνται με μίσος την ψυχή τους.
Τέλος αυτοί οι άνθρωποι απασχολούνται με όλα τα αποσπασματικά, δηλαδή, ξεκινούν κάτι καινούργιο και φυσικά η κατάσταση που έχουν στον εγκέφαλό τους τους στερεί την συγκέντρωση και την συνέπεια, πηδώντας συνεχώς από τη μία εργασία στην άλλη χωρίς να υλοποιούν καμία ολοκληρωμένη, χάνοντας έτσι το στόχο τους, ενώ είναι σημαντικό να είναι ανοιχτοί σε νέες ιδέες και ευκαιρίες τόσο εξίσου σημαντικό είναι να παραμένουν προσηλωμένοι στους σκοπούς τους και στους στόχους τους.
Πολλές φορές όμως οι άνθρωποι σα τον Γιάννη τον δικηγόρο, λειτουργούν σα τις καρακάξες δηλαδή κυνηγάνε ότι τους “διαλίθει “γιαλίζει” ευκαιριακά αλλά δεν μπορούν να κάνουν τίποτα γιατί η φωλιά δεν γεμίζει από φαγητό, διότι καλές οι μπίλιες που γιαλίζουν αλλά δεν τρώγονται.
Το ηθικό δίδαγμα το ηθικό δίδαγμα: Κάνε τον σταυρό σου και προχώρησε…
Υ.Γ.: Η φωτογραφία του άρθρου είναι φωτογραφία αρχείου και μάλιστα δείχνει το ακριβές αντίθετο του Γίαννη, αφού λόγω της κατάστασης που επιτρέπει ο ίδιος να ζει γυρίζει συνήθως δυσοσμός, ρακέντυτος και το γραφείο του θυμίζει κουζίνα φτωχικού υπογείου της δεκαετίας του ΄70… Ξύπνα Γιάννη!!!
