Του Δημήτρη Βαλάντη Καραμπουρούνη
Πριν πολύ καιρό είχα επισκεφτεί μία αποθήκη ψιλικών από τις μεγαλύτερες της πόλης, που δεκαετία του ’90 μεσουρανούσε καθώς όλοι οι μικροπωλητές ψώνιζαν από τη συγκεκριμένη μιας που δεν υπήρχαν οι Κινέζοι.
Ουσιαστικά ο μπάρμπας που είχε την αποθήκη ψιλικών έδινε εμπόρευμα σε πάνω από χίλιους μικροπωλητές καθημερινά έχοντας τους έτσι ως “υπαλλήλους”, χωρίς φυσικά να τους δίνει ούτε μία δραχμή, αντιθέτως οι περισσότεροι εργάζονταν για να πάρουν 50% από τον τζίρο…
Τα χρόνια πέρασαν, ο μπάρμπας έγινε πιο μπάρμπας αλλά καθημερινά βρισκόταν πίσω από τον πάγκο για να μετράει τα λίγα χρήματα που έβγαζε πια από την αποθήκη ψιλικών, μιας που οι εποχές άλλαξαν, η αγορά άλλαξε και γέμισε Κινέζους, οι περισσότεροι μικροπωλητές εξαφανίστηκαν γιατί ή άλλαξαν επάγγελμα ή πέθαναν από την “πείνα” και τις κακουχίες, αλλά ο μπάρμπας εκεί! Πίσω από τον πάγκο του να μετράει χρήμα!
Μια ημέρα λοιπόν που επισκέφθηκα την αποθήκη του ψάχνοντας ένα συγκεκριμένο προϊόν της δεκαετίας του ’90 που κατά πάσα πιθανότητα θα μπορούσε να το είχε, διότι η αποθήκη μπορεί να ήταν ουσιαστικά ένα κατάστημα 40-50 τετραγωνικών ισόγεια αλλά “έκρυβε” ένα υπόγειο που επεκτεινόταν σε 7 πολυκατοικίες, αφού εγκληματικά ο μπάρμπας είχε γκρεμίσει τις μεσοτοιχίες, διανοίγωντας ένα τεράστιο τούνελ κάτω από τα πόδια του για να αποθηκεύει τους τόνους εμπορευμάτων, οι οποίοι είναι ακόμα αποθηκευμένοι και τους τρώει μούχλα και υγρασία…
Εκείνη την ημέρα λοιπόν πάνω στον πάγκο είχε αφήσει ανάποδα την ταυτότητα του, προφανώς την είχε χρησιμοποιήσει για κάποια συναλλαγή, ήταν γεννημένος το 1929 διαβάζοντας την ημερομηνία γέννησης του τον ρώτησα… “Καλά κύριε Τάδε έχεις γίνει 85 χρόνων;”
” Ναι”, μου απάντησε υπερήφανα…
“Και αντί να γλεντάς τη ζωή σου με τόσα χρήματα που έχεις μαζέψει τόσες δεκαετίες και να γυρνάς τον κόσμο όλο, αντί να κάνεις κανένα καλό, καμία φιλανθρωπία, καμιά φιλοζωική κίνηση κάθεσαι πίσω από τον πάγκο και μαζεύεις λεφτά ακόμα ρε μπάρμπα;”, του είπα.
“Δεν τα μαζεύω για εμένα”, πρόλαβε να απαντήσει, “Τα μαζεύω για τα παιδιά”.
“Ποια παιδιά; Όλο κι όλο μία κόρη έχεις!”
“Γι αυτή τα μαζεύω” μου λέει, τότε και εγώ γύρισα και του απάντησα θέλοντας να τον μπερδέψω… “Σου έχει δώσει ο Χρίστος κανένα χαρτί ότι η κόρη σου θα ζήσει μετά από σένα;” .
Φυσικά δεν μου απάντησε ποτέ μόνο με κοίταξε με ένα ύφος σαν να ήθελε να μου σπάσει το κεφάλι.
Μετά από λίγο καιρό πέθανε και έμεινε η κόρη πίσω μέσα στη μούχλα της αποθήκης να προσπαθεί να πουλήσει τους τόνους εμπορευμάτων που σαπίζουν ακόμη στο υπόγειο, χρηματομανής και αυτή στα χνάρια του πατέρα της…
Γι αυτό σας λέω, το… “νόημα της ζωής” είναι ότι τα λεφτά σας Θα τα πάρετε μαζί σας σαν τον κύριο στην παρακάτω φωτογραφία…
Γι αυτό μάζεψε όσα περισσότερα μπορείτε για να μην είστε σαν τον κύριο στη φωτογραφία με μερικά δολάρια μόνο στη μούρη, να σας καλύψουνε πέρα ως πέρα καθώς το άψυχο κουφάρι σας θα βρίσκεται περιχαρή, αγκαλιά με τα λεφτά του μέσα στο φέρετρο, με τα πιο μεγάλης αξίας χαρτονομίσματα ώστε να καλύψουν την όψη της προσωποποίησης της απόλυτα χαμένης ζωής.
Άλλωστε τα χρήματα αποτελούν ένα εξαιρετικό προσανάμματα, ιδίως όταν είναι καλό τυπωμένα, για τα κάρβουνα που θα βάλουνε οι δαίμονες στο καζάνι της κόλασης που θα βράσεις, καλέ μου χρηματομανή, όταν κατέβεις με το καλό στον Άδη.
Δύσκολα ένας άνθρωπος που η μόνη που έννοια είναι πως θα μαζέψει περισσότερα λεφτά, να βρεθεί δίπλα στο Θεό.
Θα μου πεις βέβαια ότι εσύ δεν είσαι αμαρτωλός γιατί εσύ στην ζωή σου δεν έχεις κάνει απολύτως τίποτα –Κ υ ρ ι ο λ ε κ τ ι κ ά– όμως αμαρτία είναι όταν κάνεις κάποιο κακό και αμαρτία είναι όταν δεν κάνεις και το καλό…
Συνέχισε λοιπόν να μαζεύεις το υπέροχο σου χρήμα και άφησε ανθρώπους και ζώα γύρω σου να είναι στα μαύρα τους τα χάλια, άλλωστε το χρήμα προσφέρει δύναμη, πολλή δύναμη…
Δυστυχώς όμως, όχι τόσο αρκετή ώστε να νικήσει τον θάνατο και να σου προσφέρει ένα δευτερόλεπτο ζωής ακόμη!
Αλλά θα μου πεις πάλι, πως εσύ θα ζήσεις για πάντα και τα παιδιά σου το ίδιο, κάτι που σίγουρα πιστεύετε ότι πρόκειται να γίνει, αφού μαζεύετε τα λεφτά σαν να μην υπάρχει ο θάνατος.
Καλή συνέχεια λοιπόν…
